Jarig

Vandaag ben ik jarig.

Het is een dag waarop ik altijd een dubbel gevoel heb.

Als kind ben je blij wanneer je jarig bent; want dan krijg je cadeautjes. Ik zie dat aan mijn bonusdochter. In de zomervakantie begint ze al over haar verjaardag. Wanneer zij jarig is? Nou, in januari …

Maar wat als mensen jouw verjaardag vergeten?

Dat overkwam mij toen ik 19 werd. Ik woonde net een jaar op mezelf. Omdat ik geen geld had, had ik geen feestje georganiseerd. Maar ja, er zou toch wel iemand langskomen?

Helaas. Geen kaart, geen telefoontje, helemaal niets. Dat voelde toch wel heel eenzaam.

Het gekke is, is dat ik mij van de jaren ervoor weinig van mijn verjaardagen herinner. Misschien wel omdat ik toen al jaren het huis uit was …

En zo sloop het erin. Eigenlijk niets aan mijn verjaardag willen doen, maar wel hopen dat iemand iets van zich zou laten horen. Mijn hoop en verwachtingen legde ik dus bij de ander neer; niet bij mezelf.

Want wisten mensen wel dat ik jarig was? Had ik ze wel uitgenodigd? Wisten ze wel dat ik het leuk vond dat ze langskwamen? Dat ze welkom waren? Ik had zoveel dingen kunnen doen …

Intussen heb ik geleerd dat het goed is wanneer ik zeg dat ik het fijn vind als mensen langskomen. Of een kaartje sturen. Of bellen. Maar dat hoeft niet persé op mijn verjaardag. Ik heb liever dat vrienden en familie langskomen wanneer ze er echt zin in hebben. Niet omdat het zo hoort. Doe ik namelijk zelf ook. En het werkt.

Dit jaar is mijn bonusdochter er. We gaan heerlijk met ons drieën eten en er een leuk weekend van maken. En volgend jaar? Dat zie ik dan wel weer.

Hoe vier jij het liefst jouw verjaardag?